Dziś zajmiemy się tworzeniem zdań przeczących w języku szwedzkim. Czyli – jak powiedzieć, że czegoś nie robimy. W języku polskim do wyrażenia zaprzeczenia używamy słowa „nie”, które może pełnić funkcję zarówno wykrzyknika, jak i partykuły.
Przykład:
„Nie, nie mówię po szwedzku!” – pierwsze „nie” to wykrzyknik, a drugie „nie” to partykuła.
W szwedzkim te dwie funkcje są rozdzielone na dwa słowa:
- Nej – wykrzyknik, który odpowiada na polskie „nie” w odpowiedzi na pytanie.
- Inte – partykuła zaprzeczenia, stosowana do negowania czynności w zdaniu.
Przykład: Nej, jag talar inte svenska. – „Nie, nie mówię po szwedzku.”
Jak stosować „inte” w zdaniach?
W języku polskim „nie” stawiamy przed czasownikiem, który chcemy zanegować. W języku szwedzkim natomiast „inte” pojawia się po czasowniku. Przykłady:
- Hon äter inte frukost. – Ona nie je śniadania.
- Vi dricker inte kaffe. – My nie pijemy kawy.
- Han kör inte bil. – On nie prowadzi samochodu.
Negowanie zdań z więcej niż jednym czasownikiem
Co się dzieje, kiedy w zdaniu mamy więcej niż jeden czasownik?
Po polsku partykuła „nie” stoi przed każdym z czasowników, np.: „nie umiem mówić po francusku”.
W języku szwedzkim jest inaczej – „inte” wstawiamy pomiędzy czasownikami, czyli:
Jag kan inte tala franska. – Dosłownie: „Ja mogę nie mówić po francusku.”
W skrócie, „inte” pojawia się zawsze po pierwszym czasowniku w zdaniu.
Poćwiczmy negację: jak zanegować poniższe zdania?
- Ylva lyssnar på musik. – Ylva słucha muzyki.
Ylva lyssnar inte på musik. – Ylva nie słucha muzyki. - Ellen spelar fotboll. – Ellen gra w piłkę nożną.
Ellen spelar inte fotboll. – Ellen nie gra w piłkę nożną. - Alex läser tidningen. – Alex czyta gazetę.
Alex läser inte tidningen. – Alex nie czyta gazety.
Opanowanie „inte” jest podstawowym krokiem w nauce zaprzeczania po szwedzku. Dzięki niemu łatwo powiemy, że czegoś nie robimy – czy to w rozmowie, czy w codziennych sytuacjach.
