W języku szwedzkim samogłoski odgrywają kluczową rolę w wymowie i znaczeniu słów. Każde szwedzkie słowo zawiera co najmniej jedną samogłoskę: a, e, i, o, u, y, å, ä, ö. To więcej niż w języku polskim, a dodatkowym wyzwaniem jest rozróżnienie między samogłoskami długimi i krótkimi. W języku polskim występują tylko krótkie samogłoski, dlatego nauka długości samogłosek w szwedzkim wymaga większej uwagi.
Jak rozpoznać długość samogłoski?
Długość samogłoski zależy od układu liter w słowie.
Krótkie samogłoski – występują, gdy po samogłosce są dwie spółgłoski.
Przykłady:
A: vatten – woda
E: ett – jeden
I: dricka – pić
O: kopp – kubek
U: guld – złoto
Y: mygga – komar
Å: gått – poszedł (trzecia forma czasownika)
Ä: gäst – gość
Ö: möss – myszy
Długie samogłoski – występują, gdy po samogłosce jest jedna spółgłoska lub żadna.
Przykłady:
A: mat – jedzenie
E: leka – bawić się
I: fika – przerwa na kawę
O: bok – książka
U: hus – dom
Y: byta – zmieniać
Å: gå – iść (bezokolicznik)
Ä: äta – jeść
Ö: köra – prowadzić (np. samochód)
Dlaczego to ważne?
Rozróżnienie długości samogłosek zmienia znaczenie słów:
Full – pełen, pijany
Ful – brzydki
Glas – szkło
Glass – lody
Jak ćwiczyć?
Najlepiej sprawdzać wymowę w słownikach lub słuchać native speakerów. Powtarzanie i osłuchanie się z melodią języka ułatwia naukę. Na początek warto wracać do przykładowych słów i je powtarzać, aby lepiej zapamiętać różnice.
